Geçtiğimiz günlerde Netflix‘te yayınlanan, başrolünü Amy Adams‘ın süslediği bir film The Woman in the Window. Yönetmen koltuğunda Joe Wright yer alıyor ve kadroda kimi ünlü isimlerle yüz yüze geliyoruz.

Spoilersız bahsetmek gerekirse dışarı çıkmaktan korkan bir kadının çevresinde genişleyen olayları ele alıyor film. Dr. Anna Fox, kocaman ve kasvetli evinin kapısını açtığında yüzüne çarpan ufacık rüzgardan bile ürken agorafobik bir çocuk psikoloğu. Bu solgun görünüşlü evin kocaman pencereleri hemen karşıdaki evlerin pencereleri ile burun buruna. Ve bu evlerden birine de yeni insanlar taşınıyor. Dr. Anna Fox onları pencerelerinden rahatlıkla görebiliyor.

Bu yeni taşınan aile şiddet yanlısı bir babayı, ürkek bir çocuğu ve ikisinin arasında kalan bir anneyi barındırıyor. Donuk bakışlarla pencereden dışarıyı izleyen Anna’nın komşularının evinde gerçekleşen korkunç bir olaya şahit olması kaçınılmaz. Buraya kadar oldukça tanıdık bir senaryo.

Film, sadece bir şahit olma olayı ile sınırlı kalmayıp farklı ögeleri de karışımının içine dahil etmiş. Çeşitli şaşırtmalar, keskin dönüşler filmin yolunu Hitchcock‘un Rear Window‘undan ayırmış. Ama belki de bu kadar çok faktör filmi beslediği gibi belki de topuğuna sıkan şeyin ta kendisi.

Filmin başında adım adım inşa ettiği kurgu sebebiyle merak ediyor, içinizde yükselen beklentiye engel olamıyorsunuz. Ki film devamlı olarak daha çok boşluk ve soru işareti yarattığı için bu, merak duygunuzu da sürekli besliyor. Bu da filmi en izlenilir kılan yanlardan biri. Yazının bu kısmından sonra bazı spoilerlara denk gelmeniz olası.

Üzülerek söylemeliyim ki The Woman in the Window tam olarak bir film gibi hissettiriyor. İzlerken ekranla aranızdaki boşluğu, görebileceğiniz, karakterlere uzaktan baktığınız, arkanıza yaslanıp akışı takip ettiğiniz, aranızda mesafe yaratan türden bir film. İlk yarım saat içinde filmdeki her karakter sırasıyla mülakata gelir gibi evi ziyaret edip ana karakterimiz Anna ile tanışıyor. İlk önce evin küçük çocuğu Ethan, sonra annesi ve onun peşi sıra babası. Tam olarak rahatsız edici bir durum olmasa da filmin bana ”işte bunlar karakterler, aklında tut onları. Birazdan ilginç şeyler olacak.” dediğini hissettim.

Karakterlerimizi ekmek sırasına girmiş gibi tanımamızın hemen ardından gerçekten de olaylar ilginçleşmeye başlıyor. Bu kısım da filmin seyir zevki en yüksek kısmı olmuş bana göre. Tam da burada filmi etkileyebilecek pek çok faktörün tohumları atılıyor.

Şimdi bunlardan sırayla bahsettiğimde anlayacaksınız (spoiler). Anna, geçmişte yaşadığı bir trafik kazasında kızını ve eşini kaybetmiş. Bu durumdan dolayı suçluluk hissini aşamıyor, psikolojik ilaçlar kullanıyor. Bu ilaçlar halüsinasyona sebep oluyor. Yani gördüğü her şey aslında hayal ürünü olabilir.

Anna’nın bodrumunda yaşayan David karakteri tehlikeli bir atmosfer yayıyor ancak bunu yapması için yeterli bir sebebi yok.

Evinin karşısına taşınan şiddet yanlısı, öfke kontrolü olan baba aslında suçlu değil ancak öyle görünmek için gerçekten doğal olmayan bir çaba sarf ediyor. Ve bunu yapmak için hiçbir sebebi yok.

• 

İzlerken bütün bunların bağlanacağına inanıyorsunuz ancak filmin sonunda babasından şiddet gören Ethan bir katil olarak karşınıza çıkıyor. Film sanki aklınızla dalga geçer ”eminim aklınızın ucundan bile geçmemişti” dercesine ucuz bir dönüş yapıyor. Size de final sahnelerini tek kaşınız havada izlemek kalıyor. Bu kadar çok faktör, olay örgüsü, soru işareti sanki hiç ortaya atılmamış gibi saçma bir plot twist ile film noktalanıyor.

İzlediğinizde sıkılmayacağınızı söyleyebilirim. Fakat finali de arkanızda bırakınca geriye kandırılmışlık hissi ve bozuk sinirler bırakıyor The Woman in the Window. Dümdüz bir Rear Window çakması olarak kalmış olmasını diliyorsunuz.